Give your heart a break

CHCESZ, BYM INFORMOWAŁA CIĘ O NOWYCH NOTKACH? NAPISZ NA TT ----------> @CanDieForJoBros :) konieczny follow :>

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

- Działaj - rzekł energicznie Zayn.

- Na pewno? - zapytał Liam. - Nie jestem pewien czy Lou...

- Znasz go, kiedy jakaś dziewczyna mu się podoba, nie zwleka tak długo. A Vinnie znamy już dużo czasu.

- Może masz rację - szatyn zmarszczył brwi, analizując dotychczasowe poczynania Tommo. Czy to z Hannah, czy kimkolwiek innym, zawsze zaczynało się i kończyło tak samo - szybko. Nie była to oczywiście wina Louisa, przynajmniej nie zawsze.

Zayn, widząc rozdartego przyjaciela, klepnął go w plecy i mruknął:

- Wszystko będzie dobrze. Pomogę ci ją zdobyć.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 /Vinnie/

Powoli popadałam w obłęd. Wciąż nie mogłam się oderwać od myśli o Louisie. Przez cały czas miałam przed oczyma jego przenikliwe spojrzenie, szeroki uśmiech i te urocze, wiecznie roztrzepane włosy. Za każdym razem, gdy go widziałam, wzrok wbijałam w podłogę i usiłowałam jak najszybciej wymknąć się z pomieszczenia, gdzie przebywał. Zaczęłam też czuć potrzebę podobania się mu. Zaczęłam więc od porządnych zakupów w towarzystwie Rachel, która przy okazji opowiedziała mi całą sytuację z Harry'm. 

- Rozstaliście się z mojego powodu?! - niemalże krzyknęłam, jednocześnie starając się utrzymać równowagę; przymierzałam właśnie buty na wysokim obcasie. 

Rachel kiwnęła głową z bojowym wyrazem twarzy. Wzniosłam oczy ku niebu - doceniałam ich starania, ale nie musieli się o mnie aż tak troszczyć.

- Tylko nie czuj się winna czy coś - rzekła moja przyjaciółka. - Wcale mnie to nie ruszyło.

- Nie ruszyło? - zalała mnie fala złości. Denerwowało mnie, gdy Rachel pogrywała sobie z Harry'm prowadzając się z Robertem. - Hazza całe dnie przesiaduje w pokoju, zamknął się w sobie... wciąż myśli, jak cię przeprosić! 

- Nie mogę do niego wrócić, póki się nie zmieni - szepnęła, wpatrując się w lustro naprzeciw siebie. - A Robert...

- Robert jest przykrywką - powiedziałam ze złością, ściągając bluzkę przez głowę. 

- Wcale nie jest... 

- Jest! - koszulka zaklinowała się na mojej głowie, a ponieważ byłam zirytowana, nie mogłam spokojnie jej zdjąć, zaczęłam więc się miotać. Nic nie widziałam, toteż niechcący wypadłam z boksu przymierzalni na korytarz, wciąż usiłując zerwać sobie bluzkę z głowy. 

- Stój! - Rachel podążyła za mną chcąc mi pomóc. - Zatrzymaj się do cholery, zdejmę ci to!

- Vivienne Styles?! 

Świetnie. Nie dość, że biegałam po sklepie w staniku, rozerwałam bluzkę, to jeszcze paparazzi musieli przyleźć akurat tutaj. I oczywiście zrobić mi kilka zdjęć w tej jakże kompromitującej sytuacji.

Rachel wepchnęła mnie z powrotem do boksu a sama zaczęła wypraszać reporterów ze sklepu. 

Udało mi się przejrzeć na oczy. Ubrałam się w swoje ciuchy i zadzwoniłam po Liama. Nie mogłam wracać do domu sama, na pewno nie teraz, gdy na dworze roiło się od paparazzi. 

Obiecał mi, że podjedzie po mnie za kwadrans, miałam więc trochę czasu. Znalazłszy Rachel, zapłaciłam za zniszczoną bluzkę, tęsknie patrząc na zmarnotrawione pieniądze.

Następnie, zakrywając sobie twarze, wybiegłyśmy na zewnątrz, widząc czarnego chevroleta Liam'a. Nikt nie wiedział, kto siedzi za kierownicą ze względu na przyciemniane szyby. Wraz z przyjaciółką  wpakowałyśmy się do samochodu, dziękując Payne'owi za transport. 

Parkując przed naszym domem, Liam spoglądał na drzwi frontowe, przed którymi stał mój brat i... Louis. Wszyscy zdziwiliśmy się ogromnie, bowiem od jakiegoś czasu nie rozmawiali ze sobą w ogóle. Jednak ich komunikacja nie wyglądała bynajmniej na rozmowę, a na zażartą kłótnię. Wymachiwali rękoma, marszczyli brwi, a ich głosy słychać było  nawet w samochodzie, przy zamkniętych szybach. Gdy Harry pchnął Lou, w przypływie paniki wypadłam z pojazdu i pobiegłam do nich. 

- Co ty robisz?! - przyparłam Hazzę do ściany, usiłując powstrzymać go przed dalszymi poczynaniami.

- Ten frajer mnie obraża! - wrzasnął, próbując mi się wyrwać.

- Frajer?! - warknął Louis i już sięgał w stronę Loczka, gdy silne ramiona Liama zakleszczyły się na nim od tyłu. Kiedy Tommo zorientował się, do kogo one należą, wydał się być jeszcze bardziej wściekły. - Jak mogłem wam ufać?! Jak?! 

Krzyczał, jak potrafił najgłośniej. Szarpał się. Przeklinał. Pluł. Podobnie zresztą zachowywał się Harry, ale z ich bełkotu nie dowiedziałam się niczego konkretnego. 

- Stary, uspokój się - przemówił spokojnym głosem Liam, co najwyraźniej przelało czarę złości Louisa. Wyrwał mu się i stanął naprzeciw niego, rzucając spojrzenie pełne... pogardy? Zawodu? Wstrętu? Może nawet wszystkiego naraz. Nie powiedział jednak nic. Przeniósł wzrok na mnie, następnie spuścił go na ziemię. Postał tak chwilę, wyraźnie walcząc ze sobą, by nie powiedzieć czegoś, czego później by żałował. W końcu odwrócił się na pięcie i odszedł, z dłońmi w kieszeniach.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

/Rachel/

Siedziałam w pokoju swojego byłego chłopaka i rozglądałam się po nim. Po niedoszłej bójce przed domem poczułam palącą potrzebę porozmawiania z nim. Zmienił się, było to widać. Był przybity z mojego powodu, a sprawa z Louinnie jeszcze to pogarszała. Loczek przygotowywał aktualnie herbatę, więc czekałam na niego w ciszy, rozpamiętując "stare" czasy, gdy oglądaliśmy w tym pokoiku filmy do późnej nocy. 

Po kilku minutach pojawił się w drzwiach, z dwoma kubkami w rękach. Był wyraźnie zaskoczony i zmieszany, ale dzielnie się trzymał. Podał mi jeden z kubków i usiadł naprzeciwko mnie.

Wpatrywałam się w niego, próbując opanować wzruszenie. Kochałam tego kretyna. Tak bardzo kochałam. 
 - Wciąż nie jestem za tym - przemówił ochryple - ale jeśli mam przez to stracić ciebie, to wolę pozwolić im robić, co chcą.
Było to podejrzane.  Harry był bardzo uparty i nigdy nie ulegał zbyt łatwo. Coś musiało się za tym kryć. Przeszywałam go wzrokiem aż nie wywrócił oczami i sam nie zaczął mówić. 
- Louis chyba zrezygnował.